«یکی از شب های آذر بود و یادم هست موقعی که این خبر به مکتب رسید. هر کسی گوشه ای کز کرده بود و گریه می کرد؛ فقدان ایشان برایمان خیلی سنگین بود». این بخشی از سخنان خانم طاهره صحیح النسب، از طلاب مکتب توحید و دوست و هم کلاسی شهیده فهیمه سیاری است که در مصاحبه ای آمده است.
شهیده فهیمه سیاری در تاریخ اول خرداد ۱۳۳۹ و در ماه محرم متولد شد، زمان شهادت این بانوی فاضله نیز ۱۲ آذر ۵۹ همزمان با ۲۴ محرمالحرام ۱۴۰۱ بود که در راه نشر معارف الهی و ترویج مکتب قرآنی به شهادت رسید.
در سالهای ۵۶ و ۵۷ که کشور در تبوتاب انقلاب بود، جذب پایگاه مسجد حضرت ولیعصر عجّلاللهتعالیفرجهالشریف زنجان شد و در آنجا به برکت سخنان بزرگانی چون آیتالله مشکینی و آقای رضوانی رحمهاللهعلیهما در سال ۱۳۵۷ بعد از اخذ دیپلم برای تحصیل در مکتب توحید به قم هجرت کرد.
مکتب توحید قم (حوزه علمیه خواهران)، میزبان قدوم گلی میشود که با معنویت آبیاری شده بود. فهیمه در آنجا، از محضر اساتیدی چون آیتالله شهید قدوسی بهره میگیرد و خود با دو بال عشق، پیشاپیش استاد خویش پر میگشاید. در آن سالها، فهیمه در مکتب توحید، به خودسازی و عبادت میپردازد و معارف الهی چشمه چشمه در زلال قلبش میجوشد. او دو سال در مکتب توحید و در مدرسه علمیه شهید قدوسی(ره) تحصیل کرد.
در مهر ماه سال ۵۹، فهیمه به قم باز میگردد و سال سوم تحصیل را در مکتب توحید آغاز میکند. در آغاز سال تحصیلی، آموزش و پرورش شهرستان بانه، از مکتب توحید قم میخواهد که برای کار فرهنگی - تربیتی خواهران به این شهر مبلغ اعزام کند.
در تاریخ ۶ آذر ۱۳۵۹ فهیمه، علم را به صحنه عمل میکشاند و با تمام دوستانش در مکتب توحید خداحافظی میکند. او احساس میکند که این سفر بازگشتی در پی ندارد. غم در نگاهش موج میزند، غم دوری عزیزان بر دلش سنگینی میکند، اما او میداند که اینها تعلقات دنیوی است. او فراتر از اینهاست. با وجود بالهای بلندش، دیگر پای ماندن و طاقت بر زمین راه رفتن را ندارد. از این رو، ندای پروردگارش را میشنود و عاشقانه این ندا را لبیک میگوید. کوله بار سفر بر دوش میکشد و از خویش هجرتی سرخ آغاز میکند.
لیکن روح او بیقرارتر از این است که صبر کند تا پیروزی. دو روز بعد (۱۲/۹/۵۹، برابر با ۲۴ محرم الحرام ۱۴۰۱ ق) روز میعاد اوست با محبوبش. ماشین حامل فهیمه و دوستش، همراه با دو خواهر دانشجو که آنها نیز برای تبلیغ عازم این سفر بودند، از سنندج به سمت سقز، همراه با یک ستون نظامی حرکت میکنند. ساعت ۴ بعد از ظهر به دیوان دره میرسند و آنجا را به سمت بانه ترک میکنند. راه پرخطر و منافقان (خطه کردستان)، این حرامیان جان و ناموس و آبروی مردم در پیش. فهیمه به دوستش میگوید: «احساس راحتی میکنم، دیگر فقط از راه دور شاهد نیستم. زیرا خود نیز در جریان هستم.» در بین راه، با صدایی آرام و دلنشین قرآن را تلاوت میکند. توشه راه او قرآنی است که روبروی او باز است و عکسی از امام که بر دامنش قرار دارد.
ناگهان صدای رگبار گلوله از هر طرف، ماشین آنها را هدف قرار میدهد; بارانی از خون و گلوله. در این لحظه راننده فریاد میزند: «سرهاتان را پایین بیاورید» و فهیمه آرام سر بر دامن دوستش میگذارد. یکی از خواهران دانشجو از ناحیه دست آسیب میبیند. راننده از ناحیه کتف زخمی میشود ولی با این حال، ماشین را از آن منطقه دور میکند. بعد از چند دقیقه ماشین، جلوی درمانگاه متروکی متوقف میشود. راننده برای پانسمان کتف خود از ماشین پیاده میشود.
دوست فهیمه برای درمان دوست دانشجویش قصد میکند پیاده شود که خونی بر دامن خود میبیند. چشم فهیمه خونین، خدا را به تماشا نشسته است.
فهیمه این راه طولانی و بی پایان را با بالهای سرخ و با چشمانی سرخ تر اینگونه کوتاه کرد و خط سرخ پیشوای خود حسین علیه السلام را اینگونه با خون سرخ خویش ادامه داد. پیکر پاک این بانوی طلبه شهیده را در مزار پایین شهرستان زنجان به خاک سپردند.
مجتمع فرهنگی ورزشی جامعهالزهرا علیهاالسلام به منظور گرامیداشت یاد و خاطره این شهیده والامقام به نام مجتمع فرهنگی ورزشی شهیده سیاری مزین شده است.
وصیتنامه و مناجاتنامه شهیده فهیمه سیاری
در وصیتنامه این بانوی فاضله و مؤمنه که به نوعی مناجات نامه هم محسوب میشود، آمده است:
بسم الله الرحمن الرحیم
«و لاتحسبنَّ الذین قتلوا فی سبیل الله امواتا بل احیاءٌ عند ربهم یرزقون» (آل عمران -۱۶۹).
لحظات زیاد خوشی نیست؛ برایم هنگام دوری است. به طور محسوسی وابستگی خود را حس میكنم؛ حتی اندیشیدن به آن، قلبم را به درد میآورد. افسوس بر من كه زندگی و عمر من در راه شناخت واقعی خدا نگذشت ....
خدایا! گواهی به حال من و درد من. احساس میكنم كه یك مشرك واقعی بدون هیچ قید و بندی شدهام و از راه هدایت فرسنگها دور هستم.
خدایا، به من شناختی عطا كن كه در پرتو این شناخت از همة وابستگیها رسته باشم.
خدایا! دردها مختلف و سطح بینش ها متفاوت، كارهایم نه تنها به خاطر خدا نیست، بلكه به خاطر خودم نیز نیست. واقعاً از گذشت عمر خود به بطالت افسوس میخورم.
خدایا! چقدر پستی و ذلت به همراه (دارم)، چقدر توشه راه كم و چقدر راه طولانی و بیپایان است.
خداوندا! از درگاهت خواستارم كه در رابطه با اجتماع، خود را آن طور به من بشناسانی كه خود میپسندی.
خدایا! گمراهی و ذلت پوشیده را از درون من محو نما.
خدایا! خوب شدن ها را از طریق خودت به من نمایان كن، نه كس دیگر.
خدایا! خوبیهای به این طریق ]غیر خودت[ را در نزد من بی ارزش جلوه بده كه رسیدن به آن برایم هدف نباشد.
خدایا! امیدوارم این نوشته ها نیز از روی ریا نباشد.
خدایا! چقدر پستی و ذلت در خویش احساس میكنم؛ اما افسوس كه راه مشركان را پیمودم، البته هوای نفس در این منزلت بیكار ننشست و كاری كرد كه اكنون بدون هدف و واقعاً سرگردان و بیچیزم؛ روبهروی نعمات بیكران خداوند واحد نشستهام.
خدایا! قدرتی ده كه شناخت اصیلی از اسلام داشته باشم. خدایا! قدرتی ده كه سنجش میان عمل خوب و بدِ خود را داشته باشیم. ساعات عمر نزد ما مانند ظروفی هستند و خدا نكند كه این ظروف پُر از معصیت و گناه و خالی از معنویات اخلاقی باشد.
خدایا! قدرتی ده تا ظرفهای درون خود را از معصیت پر نسازیم.
خدایا! قدرتی ده كه ظرف های وجودی عمرمان را خالی نگذاریم و به وسیلة نیكیها آن را پرسازیم. اگر كسی راهی را انتخاب نمود و آن مسیر «الیالله» بود، با این كه به آن راه ایمان دارد، پس باید تمام اعمال خود را مورد بررسی قرار دهد تا از هدفی كه دارد، منحرف نشود. در خود نگریستن شهامت میخواهد و لازمه شهامت، ایمان و آگاهی است و با رفتن (شهادت) به حقیقت میپیوندد.
در هر جامعهای دو نوع استاد وجود دارد: یکی استاد فیزیك و شیمی و... و دیگری استادی كه دانش او در رابطه با خدا باشد. استاد واقعی و عالِم واقعی هم از نوع دوم است؛ ولی جامعة ما استاد از نوع اول را زیادتر داشته است. اكنون نیز بدبختی ما به خاطر همین كمبود (استاد نوع دوم) است.
اگر در ادارات فساد اخلاقی است، اگر در آموزش و پرورش فساد اداری است، در هر کجا که انسان دست بگذارد، فساد اخلاقی وجود دارد، به خاطر كمبود این افراد است. (چه زن و چه مرد) اگر اختلافاتی بین مقامات بالاست، ریشهاش همین مسئله است.
این انقلاب امروز به كسانی احتیاج دارد كه متواضع باشند. امید است كه در ظلّ توجهات حضرت مهدی عجّلاللهتعالیفرجهالشریف هر روز به پیشرفت بیشتر و بهتر معنوی نایل آییم.
مهدیا! بازآی و دل پر غممان را مرهم نِه! خدا به همه توفیق اطاعت و عبادت عطا نماید.
در پایان اگر به قم باز نگشتم، از اساتیدم سپاسگزاری نمایید كه مرا به این راه الهی رهنمون ساختند.
پس از شهادتم زیارت عاشورا برایم قرائت نمایید؛ بعد از شهادت اگر امكانش بود و زحمتی برای برادران پاسدار نبود، جسدم را برای تبرک به حرم مطهر حضرت معصومه علیهاالسلام به قم ببرند.
*************
جامعه الزهرا سلاماللهعلیها در همه عرصههای نظام جمهوری اسلامی ایران حضور داشته و تا کنون ۶ طلبه شهیده را به انقلاب اسلامی و شجره طیبه نظام جمهوری اسلامی ایران تقدیم کرده است.
طلبه شهیده فهیمه سیاری، طلبه شهیده فاطمه اسدیان، طلبه شهیده رقیه رضایی، طلبه شهیده خدیجه ولی زاده، طلبه شهیده بتول مطهری و طلبه شهیده زهرا دقیقی خداشهری، نام بانوان شهیده جامعه الزهرا سلاماللهعلیها است که در عرصههای مختلف به شهادت رسیدند.
